De Wmo geeft geen recht op voorzieningen op grond van een beperking, zoals het geval was in de oude Wvg en de AWBZ. Centraal staat nu het compensatiebeginsel. De gemeenten hebben de plicht om ter compensatie van beperkingen in zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie voorzieningen te treffen die mensen in staat stellen:
- een huishouden te voeren
- zich te verplaatsen in en om de woning
- zich lokaal te verplaatsen per vervoermiddel
- anderen te ontmoeten en sociale verbanden aan te gaan
De punten van het compensatiebeginsel worden vastgesteld met hulp van een standaard die afgeleid is van de International Classification of Functions, Disability and Health (ICF classificatie) geeft een nadere invulling
Gemeenten kunnen de ICF gebruiken als leidraad bij het bepalen hoe een beperking gecompenseerd moet worden en om de behoefte aan voorzieningen vast te kunnen stellen.
Het oplossen van individuele problemen is het uitgangspunt van de Wmo en niet het verstrekken van een voorziening.